We hadden al kennis gemaakt aan de bar en tijdens het eten zaten we naast elkaar. Ze vertelde dat ze lid was van de Raad van Commissarissen van FloraHolland en dat dit, vanwege de coronatijd, haar eerste fysieke bijeenkomst met leden was. Ik, nieuwsgierig waar ze werkzaam was, vroeg haar: ‘Wat is je aanvliegroute geweest naar deze functie?’ Ze lachte en zei: ‘Dat is wel toepasselijk ja. Ik ben COO bij Schiphol.’ Oké…

Ik had de mail gemist waarin een oproep en een aanmeldlink stonden voor de ledensessies, maar gelukkig kent de veiling zijn pappenheimers. Tuinders die zichzelf niet opgeven bellen ze gewoon op. En dus stap ik op 23 maart j.l. verwachtingsvol binnen bij ’t Manneke in Berkel en Rodenrijs. Een buffet vooraf, het zal vast zwart zien. Mis. Ik zie ledenraads- en MT-leden, de accountmanager van deze regio, een tweetal organisatoren en o ja, ook nog een paar handenvol bloemen- en plantenkwekers. Dat is geen beste opkomst, denk ik nog.

Tijdens de bespreking komt aan de orde hoe we de toekomst van FloraHolland zien. Hoe gaat de klok zich houden? Wordt er nog meer aandeel ingeleverd ten faveure van direct? Heeft de veiling nog oog voor ‘kleine kwekers’? En blijven we een coöperatie van aanvoerders, of moeten kopers ook een stem krijgen in het kapittel?

Bij de nazit hebben we het over ledenbetrokkenheid. Wie steekt er nog tijd in een vergadering van de veiling? Wat levert je dat op? Het lijkt erop dat het gros van de leden het belang van betrokkenheid niet meer zo hoog heeft staan. We zijn met elkaar eigenaar van een veiling waar je een compleet palet aan bloemen kunt vinden. Dankzij FloraHolland staan die bloemen in een wereldwijde etalage! Dat is toch iets om trots op te zijn? Voelen we ons nog wel verantwoordelijk voor die veiling? Kunnen we naast kritiek hebben ook meedenken? Of draait het alleen nog maar om onze eigen toko? Zulke vragen dus.

En zeg zelf, wanneer kom je nu in de gelegenheid om een hapje te eten en een praatje te maken met de COO van Schiphol?