Het waren twee broers en ze tuinden in Rijnsburg. Ze hadden begin jaren 80 een van de eerste klimaatcomputers. Dat ging niet vanzelf. Want bij de tulpen, in het voorjaar, dan wil je het niet te warm laten worden in de kas. En dus riep de één: ‘Die ramen moeten open!’ Waarop de ander de legendarische woorden sprak: ‘Jaja, hij zit er tegenaan!’

Het is zo herkenbaar. Als ergens theorie en praktijk nog weleens willen schuren, dan is het in de kas. Want hoe breng je nu je gevoel over op een computer? En misschien de vraag die daar aan vooraf gaat: Klopt je gevoel wel? Want loop maar eens een kas in waar een perfecte chrysant wordt geteeld. Je gevoel zegt, dit is veel te warm. Het zweet barst aan alle kanten uit je poriën. Maar toch schijnen die planten het prima naar hun zin te hebben. Dus wat is waarheid?

In de afgelopen maanden probeerden wij zo energiebewust mogelijk te telen. Warmte of gas is duur en daarom is verspillen niet wenselijk. Dus blijven de schermen zo lang als mogelijk dicht. En als het zonnetje doorbreekt niet direct de ramen open voor een lekker werkklimaat, maar liefst een beetje knijpen en de kastemperatuur laten oplopen. Want gratis energie, wie wil dat niet? En een glazen kas is bij uitstek geschikt om ook als het buiten nog koud is, binnen een aangenaam klimaat te creëren.

Bij matricaria resulteert dat in lange takken. Hoe groter het verschil in dag- en nachttemperatuur, hoe groter de taklengte. Dat wil je niet overdrijven, want alles waar te voor staat is ook niet goed, maar beter dan te kort. En sommige klanten houden van lang, dus dat is voor hen ook weer fijn.

Dat betekent dat ik op zonnige dagen weleens in mezelf loop te mopperen. Dan zou het scherm van mij best dicht mogen. De kleine plantjes drogen harder uit en het werkt minder prettig in de warme zon. Waarom gaat dat scherm nu niet dicht? Maar ja, ik heb mijn neef die over het klimaat gaat pas dat verhaal verteld van die broers, dus ik weet zijn antwoord: ‘Jaja, hij zit er tegenaan!’