‘En hoe gaat het met de matricaria?’ Altijd vraagt ze het. We zitten aan het oranjegebak bij de plaatselijke bakker. Koningsdag. Toevallig komen we haar daar tegen. Alleen. Ze is weduwe en was vroeger samen met haar man eigenaar van een kamillekwekerij. Dat schept een band.

Het is de tante van mijn vrouw, dus we zien elkaar vaker. Ik praat haar bij over hoe het gaat. Dat hoge energiekosten er wel in hakken, maar dat het nog te doen is. ‘Zolang er aan de ene kant genoeg binnen komt, kun je het aan de andere kant ook blijven uitgeven,’ zeg ik met een knipoog. ‘Al gaan we dit jaar voor het eerst in 30 jaar niet stomen!’ Ze kijkt me vorsend aan. ‘Zo, dan mag je wel iemand in dienst nemen om het onkruid te wieden! Vooral dat muur!’ Ja, ze weet waar ze over praat.

Toen twee jaar geleden corona zich aandiende en de bloemenprijzen in een vrije val raakten hebben we het heel kort overwogen. Om niet te stomen, bedoel ik. Maar nog voordat de bloemenhandel zich herstelde wisten we al, dat gaat hem niet worden. Want een jaar niet stomen, wat haal je dan op je hals? Pythium, rhizoctonia, wortelduizendpoot, onkruid, dat waren al vier redenen om toch maar bakzeil te halen. En dus was het gewoon weer kettingen sjouwen en zeilen trekken.

Toen kwam de winter van Poetin. Met gasprijzen die de pan uitrezen. We gingen nog eens rekenen. Een euro per m3 gas. Vier m3 per m2. En dat keer 45.000. Auw, dat ging serieus pijn doen. Nog eens nadenken. Is het nodig, stomen? Kunnen we pythium en rhizoctonia de baas met de middelen die we hebben? Ja. Groeit het goed? Zeker. Sinds we drie jaar geleden organische mest zijn gaan gebruiken is het bodemleven er flink op vooruit gegaan. Wortelduizendpoot dan? Hm, kan lastig worden, maar als we nu eens wel overdwars blijven spitten in de afdelingen waar ze zitten? Er lag toch nog een onderzoek uit 2002 waar zoiets in stond? Het proberen waard.

De tuinapp. ‘Mocht er nog tijd over zijn, dan kan er op tuin 3 onkruid worden gewied.’ Ja, dat zei die tante dus ook al…