Enigszins beschroomd komt de overbuurman naar ons toe. We hadden hem al zien zitten naast zijn caravan, in zijn eentje. ‘Misschien hoorden jullie wat, maar mijn vrouw is niet lekker en ze maakt nogal wat geluid bij het overgeven…’ Wij meteen vol medeleven en nee, we hadden niks gehoord en joh, wat vervelend! Wat nu?

Zeven weken geleden waren we al bezig met de week vóór Pinksteren. De plantjes die we pootten móesten dan geoogst zijn, want ik had een Pinksterweekend met de caravan geboekt. Terugkomen om op Tweede Pinksterdag te snijden was geen optie, dus druk op de ketel en gaan! En ja hoor, precies volgens planning konden we op vrijdagmiddag richting Ommen. Daar runt een tweep (dat is iemand die je kent van Twitter) een camping en daar moesten we nodig eens naar toe.

Precies volgens de planning. Behalve qua verkeer dan. Bij Amersfoort hadden twee vrachtwagens de geest gegeven en dus werden we geacht óf de file voor lief te nemen, óf de vrouwelijke gids van de routeplanner te volgen. We deden het laatste met uiteindelijk een uur vertraging. Het nare is dat je nooit weet of je beter af was geweest als je gewoon rustig had afgewacht.

Maar goed, het is vakantie. Op de camping schijnt de zon en iedereen is blij en gelukkig. Behalve de overbuurvrouw dan, want zij gaat ’s avonds met haar virus weer naar huis. Wij genieten van alles wat Salland te bieden heeft. Het maïs staat te zingen na de regenbuien van de weken ervoor en de koeien koesteren zich in het zonnetje terwijl ze met hun poten in de Regge staan. Wát een verschil met het drukke westen. Hier komt een mens tot rust.

Op zondagmiddag is de pret over. Regen en wind kondigen zich aan. ’s Avonds striemen buien het dak van de caravan. De wind rukt aan de luifel. Het wordt een onrustige nacht. Maandagmorgen om elf uur vertrekken we onder een loodgrijze hemel richting Bleiswijk. ‘t Is mooi geweest.

De volgende dag is het gewoon weer werken. Ik heb een opgeblazen gevoel in mijn buik. Ik zal toch dat virus niet meegenomen hebben?