Eindpaaltjes eruit. Gaas een beetje oprollen. Met de schop een geul graven van een centimeter of 20 diep. Vervolgens een plastic hoes opvouwen en in de grond leggen en daarnaast een papieren hoes. Grond er weer overheen. Vlak strijken. Gaas terug. Eindpaaltjes weer goed zetten. Zo, klaar is Kees.

Doen jullie dat thuis ook? Plastic, metaal en drinkkartonnetjes scheiden van het overige afval? Wij wel, al een jaar of wat. Er staat bij de achterdeur een ouderwetse zinken emmer waar de plastic afvalzakken precies in passen. Daar doen wij onze PMD-reut in. En elke keer weer verbaas ik me over de snelheid waarmee zo’n zak vol komt. Ongelooflijk wat een plastic verpakkingen wij mee naar huis slepen. Het aantal melkkartonnen mag er trouwens ook zijn.

Nu dragen wij zelf als bedrijf ook bij aan de toenemende berg plastic in de wereld. Elke 25 takken matricaria gaan in een plastic hoes, al meer dan dertig jaar. Dat is onderhand een aardige Col du VAM. Als al die hoezen van jullie, collega’s, daar ook nog eens bij komen kun je er een zware Koninginnerit van maken. Maar stel je eens voor dat het gewoon in het milieu terecht komt als plastic soep. En dat is vaak toch de praktijk als ik de berichten moet geloven.

Vandaar dat wij weleens dachten aan een overstap naar papieren hoezen. Toch beter voor het milieu? Klanten gaven ook aan dat zij er best voor in zijn. En dus lieten we een proefzending papieren hoezen komen. Een koper die ze bij ons zo verpakt op de kar zag staan kreeg het haast te kwaad: ‘Wat een uitstraling!’ Niet dat hij meteen een hogere prijs zou geven, maar de toon was gezet.

Mijn volgers op Twitter waren ook duidelijk. ‘Liefst in papier, dat is veel beter voor het milieu!’ Daar zijn echter kanttekeningen bij te maken. Het is zelfs zo dat als plastic goed gerecycled wordt het de voorkeur verdient boven papieren hoezen. Maar ja, dat wordt het vaak niet.

Benieuwd hoe een papieren hoes zich houdt, mocht die onverhoopt in de natuur terecht komen. Over zes weken heb ik de uitslag.