‘Zullen we hier even gaan zitten?’ We zakken neer in twee luie stoelen. Ik zet mijn cappuccino op tafel. Er schuifelt een echtpaar langs dat een kijkje neemt in de blinkend blauwe auto. Zij wil zelfs de deur opendoen. ‘Mevrouw!’ klinkt het scherp, ‘Ik ben deze auto aan het afleveren! De showroom is dáár!’

Ik had niet gedacht dat ik het nog in me had. Gevoeligheid voor heilige koeien. Ooit nam ik een witte Volvo 340 over van mijn broer. Het bleek een waterkip te zijn. De roest vrat hem van binnenuit op. Daarna drie keer een Opel Kadett. Niet dat je zegt 'wat een auto's!' Het begon pas wat te worden met de aankoop van een nieuwe Hyundai 200. Vooral de middelste bank viel in de smaak: Die kon worden omgedraaid, gegarandeerd succes bij kinderfeestjes. Na tien jaar werd het een witte VW-bus. Tweedehands en in Frankrijk met een caravan erachter de berg niet op te branden. Naar beneden ging wel weer verrassend goed. Haalden we de achterstand vlot in.

Daarna schoten we uit onze slof met een Škoda Kodiaq. Een beer van een auto. Automaat, 150 pk dus blazen maar. Hoe dan ook, de opvolger moest en zou weer een Škoda worden. Maar dan wel elektrisch. We hebben zonnepanelen op het schuurdak, de benzineprijzen stijgen alleen maar verder en we willen graag om het milieu denken, dus een logische keuze. O ja, de bloemen brengen genoeg geld op, ook niet onbelangrijk.

Als klein jongetje kickte ik op Mercedes en BMW. Samen met een neefje van mijn moeders kant mochten we graag in auto’s kijken wat er op de snelheidsmeter stond. Sommige ‘sterren’ konden wel 240! Dan droomden we weg. Dat haalden de BMW´s van mijn broers niet. Maar ja, er moest iets te wensen overblijven. Wij kenden nog geen stikstofuitstoot en bumperklevers.

En nu zit ik dan eindelijk bij de dealer. Ik was iets te vroeg, de Enyaq stond niet onder een kleed. Maar ik zei dat ik hem zo mooier vond. Toen de verkoper me de sleutels overhandigde knipoogde hij: ‘Denk erom, je hebt nu 266 pk onder je voet.’ Ik heb beloofd om ze niet allemaal tegelijk te gebruiken.