We hebben elkaar al een tijdje niet gezien, maar hij belt of hij weer eens aan mag komen. ‘Natuurlijk!’ zeg ik. Al sta ik er eerlijk gezegd niet helemaal om te springen, want we hebben een paar vakken waar de groei niet zo lekker is. Die stel je liever niet ten toon. Aan de andere kant, best goed om te laten zien dat het hier ook niet vanzelf gaat.

Want dat gaat het soms niet nee. Ik vertelde pas al over leergeld, nou, we hebben het weer betaald hoor. Al een tijdje hebben we plantingen die niet lekker weg groeien. Vooral op onze eigen tuin, al heeft de tuin van mijn broers er ook af en toe wat last van. En je ziet het vooral bij plantjes die niet zo netjes aangedrukt zijn. Omdat we schooljeugd aan het werk hebben zie je het dus vooral bij hun kantjes. En ik maar mopperen…

Achteraf blijkt het de kanarie in de kolenmijn te zijn geweest. Plantjes die niet meteen goed wortelden bleken het gevoeligst te zijn. Waarvoor? Ik durf het bijna niet te zeggen. Jaren geleden kwamen we gebreksverschijnselen tegen door een tekort aan fosfaat, maar nu lijkt het erop dat we te maken hebben met een fosfaatovermaat… Wat is namelijk het geval? Ik ging eens uitrekenen hoeveel monoammoniumfosfaat er werd meegegoten en dat bleek veel te veel te zijn. Gevolg daarvan was dat de opname van andere meststoffen wordt geblokkeerd dan wel bemoeilijkt en dus kwarrende plantjes. Van het ene uiterste in het andere. Met dezelfde uitkomst: slechte groei.

Onze voormalige plantenvertegenwoordiger (‘Ik verdien ze makkelijk hè? Jij ligt daar op je knieën hard te snijden en ik hoef alleen maar te praten!’) vertel ik dat we dit jaar niet hebben gestoomd. ‘Zo, ik zal je zeggen, meestal zie ik het meteen als ik bij een kweker kom die niet gestoomd heeft. De groei valt altijd tegen.’ Ik probeer het te relativeren, maar ja, met die vakken in mijn achterhoofd…

Ik kijk hem na als hij weer naar voren loopt. Niet naar links kijken, niet naar links kijken… Nee, hij loopt gewoon door. Pfff, over een paar weken zijn ze weg.