Ik sta met mijn fiets voor het verkeerslicht. De seconden teller loopt gestaag terug, hapert even maar dan springt het lampje op groen. Ik sprint naar de overkant en begin aan mijn bocht om het Berenrestaurant. Plotseling moet ik uitwijken. Wat is dat nou? Staat er verdorie weer zo’n groene deelscooter half op het fietspad! Zijn ze nou helemaal krankjorum geworden!

Plotseling is er dan toch een einde gekomen aan het freeswerk van onze ouwe getrouwe loonwerker. Een maand of twee geleden heb ik de knoop doorgehakt. We gaan het voortaan zelf doen, ook bij ons op de tuin. Directe aanleiding was zijn defecte tweewieler waardoor ik mijn schema weer om moest gooien, maar het zat er al langer aan te komen.

Toen we vier jaar geleden besloten om uit te breiden zei een van onze nieuwe vennoten al dat hij graag zelf wilde gaan frezen. De oudere garde probeerde eerst nog om het hem uit zijn hoofd te praten (‘je krijgt het druk zat hoor!’) maar hij hield voet bij stuk. Er moest dus een nieuwe tweewieler worden aangeschaft. Die kwam er en sinds die tijd wordt op tuin 3 het freeswerk in eigen beheer gedaan.

Dat bleek besmettelijk, want op de tuin van mijn (oudere) broers kregen ze ook de smaak te pakken. ‘Zouden wij het ook niet zelf kunnen gaan doen?’ Eerst even proberen, dat ging goed, dus logische stap was dat er voor die tuin ook een tweewieler moest komen. De twee locaties liggen te ver uit elkaar om even heen en weer te rijden. Even tussen haakjes: geen trekker met frees, want zwaar spul is slecht voor de structuur.

Dus toen de frees van de loonwerker in de reparatie ging kwam mijn oudste broer de vakken even frezen. En dat deed hij zo netjes dat we hem meteen maar gecontracteerd hebben. ‘Dat is wel te doen toch? Onze tuinen liggen naast elkaar dus je hoeft niet ver te lopen.’ Deeleconomie en zo.

Maar nee hoor. ‘Gewoon een derde frees kopen. Komt altijd van pas! Als er eentje kapot gaat heb je een back-up!’ En zo staat er straks op elke tuin een frees. Dat wordt oppassen met fietsen.