Dinsdag 10 juli 2007

Ruim op tijd zitten we aan tafel. Ineke heeft, zoals gewoonlijk, een heerlijke maaltijd bereid. Gespannen wacht ieder op het moment dat de deksels van de pannen gaan en de heerlijke geuren de keuken vullen en de neuzen bereiken. Gejuich gaat op als de bami zich kronkelend over de borden verspreid. De complimenten zijn niet van de lucht als de verrukkelijke satésaus zich daarbij voegt. Dankbare ogen kijken ons aan. Hier zitten kinderen die nog echt blij zijn met hun fantastische ouders. Wat is opvoeden toch een feest!

Ik schrik op. Huh? Was ik even weggezakt, zo vlak voor het eten? 'Waar blijven ze nou!?' hoor ik Ineke mopperen. 'Job en Rik zijn natuurlijk weer nergens te vinden, die gingen achter de kas vissen. Klaas!! Nu stoppen met dat spel op de computer en komen zitten. Je hebt er lang genoeg achter gezeten. Bart en Sam! Voor de laatste keer, zet die t.v. uit en ga aan tafel! Kees, roep jij Marjan even want die zit nog boven.' Ik loop naar de hal en roep 'Marjan!' 'Ja, schat?' 'Eten, nu direct.' 'Joehoe!'

Daar komt Sam de keuken in. 'Wat eten we mam?' 'Bami.' 'O nee, dat lust ik niet, ik eet niet!' Hij loopt direct door naar de bijkeuken en gaat met een stuurs gezicht naar buiten staan kijken. 'Sam, nu direct zitten anders kan je meteen naar boven vertrekken. Je moet je niet aanstellen, je eet gewoon bami. Wil je er pindasaus overheen?' 'Nee! En ik hoef helemaal niets.' 'Dan krijg je ook geen drinken.' 'Okeee, dan wel.'
De beker cola die Klaas voor zichzelf heeft ingeschonken is geen lang leven beschoren. Een kleine onvoorzichtige aanraking blijkt genoeg. Waarom zijn die IKEA-bekers van onderen eigenlijk niet net zo breed als aan de bovenkant, zodat ze beter blijven staan?

Ik zucht. Naast me zit Bart achter elkaar stukjes kroepoek naar binnen te werken. Z'n bami? Die blijft onaangeroerd. Inmiddels zijn de hengelaars ook binnengekomen. Ze halen het nog net niet in hun hoofd om aan te komen met de smoes dat ze in een verwoed gevecht waren verwikkeld met een reusachtige spiegelkarper. Deemoedig buigen ze het hoofd als een vaderlijke vermaning hun deel is vanwege het niet op tijd aanwezig zijn. En aan hen blijkt de bami gelukkig wel besteed.

Onder het eten denk ik terug aan vroeger. Was het toen anders? Ik kan me mijn lange tanden nog wel herinneren als er spruitjes op tafel stonden of grote bonen. En het was niet voor niets regel dat er eerst aardappels en groente werd gegeten en daarna, als je bord leeg was, kon je vlees krijgen. Want vlees, dat ging er altijd wel in. Maar, eerlijk is eerlijk, mijn ouders hadden vaak wel twee soorten groente op tafel staan. Vaak was er nog wel iets over van de vorige dag en de nitraten en nitrieten waren nog niet uitgevonden dus de spinazie of de andijvie van de vorige dag kreeg gerust nog een tweede kans. Doe daar wat opgebakken aardappeltjes bij en een paar scheppen appelmoes en klaar is Kees!

Inmiddels blijkt dat Bart en Sam de pijp aan Maarten hebben gegeven. Hun borden raken, ondanks de minieme hoeveelheden, niet leeg. Ze dragen de consequentie van het niet leegeten van hun bord manmoedig: geen toetje. Hard? Ja, dat wel. Maar ja, als je van de minister geen tikken meer mag uitdelen dan moet je toch wat.
Wat kan het opvoeden van kinderen soms toch verrekte moeilijk zijn...