Dinsdag 14 augustus 2007

Op de donderdagavond voor onze terugkeer naar huis besluiten we de voortent alvast op te ruimen. Nu is-tie droog, morgenochtend hoogstwaarschijnlijk niet, dus de keuze is snel gemaakt. Mede daardoor lukt het om op vrijdagmorgen al om tien uur de camping af te rijden. De TomTom geeft als indicatie van het tijdstip van thuiskomen 19.50 uur aan. Als dát toch eens waar kon wezen...

Langs de Dordogne kronkelt de weg met speelse bochten in de richting van Souillac. Een goed uur rijden, dan zijn we op de tolweg. De stemming is opperbest. (Schoon)zus Els wordt gebeld om te vragen of zij al opschieten op weg naar een plaatsje onder Lyon en we wensen ze sterkte bij de regen die ze onderweg hebben te verduren. We rijden Souillac in korte file binnen. Tijdens het optrekken merk ik dat de motor niet echt luistert naar het gaspedaal. Het lijkt wel of er niet voldoende brandstof in de tank zit. Maar nee, die zit bijna vol, dus dat kan het niet zijn.

Verderop trekken we een ticket bij de Peàge. Ik geef een dot gas en ... nee, wegspuiten doen we niet bepaald. Toch al niet hoor met deze Hyundai 200 diesel, maar nu reageert-ie wel érg langzaam. We zullen toch geen autopech gaan krijgen? Gelukkig, na wat horten en stoten lukt het om te doen waar we voor gaan betalen: op maximumsnelheid de tolweg onder ons door jagen.

Na tweeëneenhalf uur rijden is het tijd om op een Aire een plasje te plegen, de meegebrachte broodjes op te eten en te wisselen van bestuurder. Ineke gaat vol goede moed achter het stuur zitten en verblikt of verbloost niet als ik haar er aan herinner dat ze de hellingproef moet afleggen, we staan met de neus omhoog op een hellinkje. Ze start, laat de koppeling iets opkomen, de handrem eraf en dan gas! Langzaam rijden we een stukje naar achter. 'Gas geven!' roep ik geschrokken. 'Ja, dat doe ik!' krijg ik meteen terug. Nog eens proberen... Zelfde resultaat. Paniekerig kijken we elkaar aan.

Uiteraard denk ik dat ik het beter kan. We wisselen weer van plaats, ik volg dezelfde procedure en (gek hé?) boek hetzelfde resultaat. Weer een halve meter achteruit.
'Als we nu met z'n allen even duwen?' klinkt het van achteren. De slimmerd. Denkt zeker dat we een auto met vouwwagen met een totaalgewicht van zeker 3000 kilogram een hellinkje op kunnen duwen. Ik besluit het nogmaals te proberen. Handrem erop, gas geven, een paar keer pompen en jajajaja de motor komt op toeren. Gauw de handrem eraf en we rijden met gierende motor omhoog. De bocht om, weer naar beneden en Ineke mag weer. Hortend en stotend gaan we weer op weg.

Om het niet te lang te laten worden: Als de auto op snelheid blijft is er niets aan de hand. Het devies luidt dus: zo weinig mogelijk stoppen. Aan Sam vertellen we dat er klontjes in de diesel zitten. Het is alleen jammer dat de medeweggebruikers bij Parijs niet meewerken. Regelmatig moeten we al pompend met het gaspedaal optrekken in de file. Hetzelfde geldt voor de stops bij de Peàges en de tankstations. Continu heb ik het gevoel dat er een knoop in mijn maag ligt, de spanning van 'blijven we rijden of niet?' De beloofde Mc Donald's moet wijken voor een restaurant bij een tankstation, dat scheelt weer een extra stop, en eindelijk komen we dan om elf uur 's avonds aan in Bleiswijk. Het doel is bereikt: Zo ver mogelijk komen, want we voelen er helemaal niets voor om ergens in Frankrijk langs de snelweg te stranden.

Zaterdagmorgen naar de garage. Een jonge vent van nog geen twintig, het valt Job mee dat hij zijn rijbewijs al heeft, legt de auto aan de computer. Na een paar minuten weet hij meer. Er is een foutcode gevonden bij de gaspedaalsensor. Het oogje dat aan de autocomputer moet doorgeven hoever het gaspedaal is ingetrapt blijkt stuk of op zijn minst zwaar vervuild. Uit een broertje op de brug wordt een vervanger geplukt en even later rijden we zonder problemen weer naar huis. Dat onderdeeltje had de wegenwacht in Frankrijk vast niet op voorraad in zijn auto liggen...