| Snoep verstandig eet een appel! |
| woensdag 07 december 2005 | |
|
Het is weer zover, wat gaat de tijd toch snel! Vandaag woensdag 7 december, brengen wij ons halfjaarlijks bezoek aan de tandarts. Ja, en dat na dagen pepernoten, speculaas en chocoladeletters te hebben gegeten. Bedankt hoor Sinterklaas! Precies half vijf vanmiddag worden wij verwacht en ik kan je wel vertellen dat ik er als een berg tegen op zie. Ik kan wel een leuker uitje bedenken….. Maar goed wat moet dat moet! De hele familie staat een half uur z’n tanden te poetsen. Ik begrijp niet waarom, normaal doen ze dat toch ook bijna nooit? Ik vind het in elk geval overdreven, doe maar gewoon dan doe je gek genoeg, ik sloof me in niet uit voor die tandenprik! Vervolgens gaan wij gezellig in de auto op naar de tandarts.  Voorzichtig loop ik naar binnen en daar zie ik hem zitten, die grote witte jas, felle lampen, een vliegtuigstoel en al die enge apparaten, kranen, spuugbakjes en over al die gemene kromme haken en ander gereedschap zal ik maar niet beginnen. Maar gelukkig helemaal in hoek toch nog een lichtpuntje: de grabbelton met cadeautjes! Mama bestijgt als eerste de stoel en bijt het spits af. De tandarts is natuurlijk dik tevreden. Vervolgens komen we allemaal aan de beurt.
|
In de wachtkamer waar een paar half dode planten en incomplete puzzels zijn, zit een man die de schrik van zijn leven krijgt: 1,2,3 zés kinderen!? 'De tandarts zal wel blij zijn met jullie', zegt hij, 'en de middenstand ook!' Ik snap echt niet waar hij het over heeft. Hij kijkt ook heel opgelucht als hij bij de tandarts wordt geroepen, vreemd hé? 
Vorig jaar wilde ik niet op die grote stoel en mocht ik op de schoot van mama zitten. Maar nu ben ik bijna kleuter dus durf ik zelf! Moedig beklim ik de stoel en doe mijn mondje open. De tandarts sjort mij een nog beetje omhoog, de stoel is toch wel een beetje groot. Die lamp is wel heel erg fel, als ik dat geweten had, had ik papa z'n zonnebril opgezet. Ik knijp stevig mijn oogjes dicht en m’n hart klopt twee keer zo snel. Vooruit maar, even door bijten, het is weer zo voorbij. De tandarts vraagt aan mij: “zo Sam is dit je eerste keer?” Ik geef geen antwoord, want hoe kan dat nu met die dikke vingers van de tandarts in mijn mond. Dom toch! Vervolgens telt hij al mijn tanden en kiezen, het zijn er precies genoeg, is dat toevallig?! Het ziet er keurig uit volgens de tandarts en dat terwijl ik niet eens gepoetst had, ha, ha, ha. Ik zei toch al: “ik sloof me niet voor die tandenprik.” Zo ik heb het overleeft en glijd voorzichtig van de stoel. Tot mijn grote verrassing krijg ik ook nog een prachtig koffertje met tandenborstel, beker en tandpasta van die lenteassistente. Echt een schat van een meid. Ik snap niet dat Job niet even een foto van haar heeft gemaakt...
Ja en als laatste is papa aan de beurt, nou die zal er van lusten want hij is de vorige keer niet mee geweest. De tandarts ziet er vast geen gat in en misschien zet hij wel een kroontje op z’n werk. Ik denk bij m’n zelf: op de stoel van de tandarts is zelfs de grootste stoerste man maar een heel klein knulletje….. Gelukkig valt het mee, geen kronen en gaten, wel even wat tandsteen los bikken maar dan mag ook hij de stoel weer verlaten. Drie hoeraatjes, want ook dit keer vullen we bij de familie van Egmond geen gaatjes. 