Zondag 25 augustus 2007

Met ferme klappen drijf ik de beitel in het cement achter de keukenmuurtegels. Krakend van protest komen ze los. Sommigen knappen als luciferhoutjes, anderen bieden taai tegenstand. Met moeite houd ik een krachtterm binnen als ik weer eens naast in plaats van op de beitel sla. Het gaat niet vanzelf. Achter mijn rug zie ik schoonvaderlief vlotjes een heel rijtje lostikken. De door hem gebruikte schroevendraaier lijkt het ei van Columbus. Of is hij er misschien gewoon meer bedreven in?

Eindelijk is het zover. Schoonzus Arina en haar kinderen hebben het huis aan de Gruttostraat in bezit. Er kan geklust worden. Een nieuwe keuken, tuindeuren, een dakkapel, verven en sauzen, alles staat op papier en het hoeft alleen nog maar gedaan te worden. Met goede moed zijn we dus aan de gang gegaan. En na een week tijd is al te zien dat er niet wordt gelanterfant. De vier slaapkamers op de tussenverdieping zijn al haast klaar en kunnen worden behangen. De dakkapel is in twee dagen tijd geplaatst en kan in de komende week worden afgewerkt. Het gezegde 'vele handen maken licht werk' doet weer opgeld in het Bleiswijkse. En dan te bedenken dat de hulptroepen uit Zoetermeer, op twee na, nog op vakantie zijn in Frankrijk. Reken maar dat die staan te trappelen om aan het werk te gaan.

Intussen groeit mijn bewondering voor schoonvader Klaas. Van te voren alles minutieus uitgedacht en op papier gezet wie waar wanneer aan het werk kon gaan. En zelf daarbij niet te beroerd om het voortouw te nemen. En dat voor iemand die zijn halve leven ambtenaar is geweest... Nee, niet schrikken, dat zijn z'n eigen woorden!

Toen Arina en de kinderen vrijdag terugkwamen van een welverdiende week vakantie wisten ze dan ook niet wat ze zagen. De oooohs en aaaahs waren niet van de lucht. En zaterdag moest ze dan ook als een speer behang gaan uitzoeken, want anders kan er de komende dagen niet worden doorgewerkt. En zo krijgt alles steeds meer vorm. Verdwijnt ook de gedachte van 'als ze er met de Kerst maar in kan' naar de achtergrond. Met een week of vijf zal ze kunnen verhuizen. Een nieuw begin.

Uit mijn ooghoeken zie ik dat mijn afbikcollega flitsend te werk gaat. 'Volgens mij heb ik het gevonden hoor Kees!' klinkt het. 'Zo'n schroevendraaier werkt veel beter!' Ik kan hem niet anders dan gelijk geven. Maar de wraak is zoet... Plotseling hoor ik hem zeggen: 'Joh! ik sta deze tegeltjes er wel af te bikken, maar deze muur gaat straks helemaal weg!'

Was er niet ook nog een gezegde over haastige spoed of iets dergelijks?