Ach, tja, weet u, ik voel me een beetje betrapt! Vooral door tante Mien..... Er zijn inderdaad de laatste weken op onze leuke site weinig weblogs van mij verschenen en u maar wachten. Dat heeft zo zijn redenen en ik zit dus letterlijk en figuurlijk met mijn handen in het haar. Ik krabbel me nog eens achter het oor... Zal ik het u nu wel of zal ik het u niet vertellen. Er zijn nu eenmaal van die dingen, die ik eigenlijk liever voor mijzelf houd. Dan komt er ook nog eens bij dat m'n moeder ook met haar handen in haar haar zit en bovendien haar vingers ook nog geregeld dik onder de verf gesmeerd zijn, die knoeierd! Tja, ze is druk in de weer in het huis van mijn tante, maar het ergste is het jachtseizoen wat nu al zo'n week of zes aanhoud. Begrijpt u het al? Begin het u al te dagen, ja? Het is namelijk niet zomaar een jacht! Het is een jacht op een ongelofelijke vervelende, zespotige uitzuigers. Letterlijk uitzuiger! Ze lopen overal, doen haasje-over, verstoppertje en zuigen met een rietje, ze hebben werkelijk een luizenleven...en dat allemaal op mijn arme hoofd! Ik krabbel me geregeld achter m'n oor en mama des te meer.

Laat ik het u dan toch maar uitleggen tante Mien. Toen we net terug waren van onze fijne vacance la France, begon de ellende. Ik weet het nog zo goed, het moest zo'n gezellig middagje speeltuin worden. Maar helaas die ettertjes moesten het verknallen en maakte mij het leven erg zuur! Ik liep al krabbelend op mijn hoofd naar mama toe en riep door heel de speeltuin: 'volgens mij heb ik luizen op m'n hoofd'! Mama stelde direct een onderzoek in en ja hoor, er was een heel pretpark op mijn hoofd van Franse hoofdluizen?! Mama schrok zich lam en u begrijpt het was direct met alle pret gedaan. We vertrokken a la minuut naar huis voor een gedegen ontsmettingsbeurt. Werkelijk waar het hele huis kreeg een beurt en wij zelf moesten er ook allemaal aan geloven. Grote flessen luizengif werden aangeschaft, voor kapitalen! De één na de ander werd uitgeplozen en ja hoor er waren meerdere slachtoffers, gelukkig voor mij! Dagen werd er geplozen, gekamt, gesopt, gezogen en vooral veel gewassen. Zodra de één er vanaf was, had de ander weer een hele kolonie van die kriebel krengetjes op z'n bol. Week in week uit! Gek werd m'n mama ervan. We maakten er een hele studie van. Een luis is, net als een vlieg of een mug, gewoon een insect. Een volwassen luis is ongeveer zo groot als een luciferskop, zo’n 4 millimeter. Een hoofdluis leeft van het bloed van mensen. Hij heeft een spitse snuit waar hij een gaatje mee boort in je hoofdhuid. Zo’n luizenbeet voel je nauwelijks, maar wat je wel voelt is de spuug van de luis. In die spuug zit een goedje dat er voor zorgt dat je bloed niet stolt. Het is dat goedje dat de jeuk op je hoofd veroorzaakt. Een luis wordt geboren uit een eitje. Een jonge luis noem je een nimf. Een nimf wisselt drie keer van velletje voordat het een volwassen luis wordt. Een volwassen vrouwtjesluis legt iedere dag een stuk of 6 nieuwe eitjes en dat is meer dan onze kippen allemaal bij elkaar leggen. Die eitjes worden neten genoemd. Die eitjes plakt ze als het ware vast aan het begin van de haar, vlakbij je hoofdhuid. Die ‘lijm’ die ze daarvoor gebruikt kan heel goed tegen water en tegen shampoo, dus met wassen alleen krijg je ze niet uit je haar. Na één a twee weken gaat een dekseltje van het eitje af en kruipt er een larve uit. Die larve doet er 2 tot 4 weken over om volwassen te worden. Een volwassen luis leeft 30 tot 50 dagen. Wat een ellende allemaal hé, daar werden we niet vrolijker van. Hier is zelfs een filmpje over het luizenleven te zien, wat wij gevonden hebben.

Natuurlijk werd het luizen opsporringsteam van de school de eerste schooldag ingelicht. Uiteindelijk was Mama ten einde raad en wist werkelijk niets meer met de akelige feestvierende, uitzuigende en eierleggende parasieten te beginnen. Het was net of ze immuun werden van al die lotions, sprays en shampoo. Dus zat er niets anders meer op dan tja, een echt paardenmiddel te gebruiken. Ik durf het u bijna niet te vertellen, maar ze smeerde ons hele haardos en bol in met spiritus! We werden bedwelmd door het blauwe giftige goedje en mama hield er nog net geen lucifer bij! Zelf ging ze bijna onder zeil. Werkelijk waar het hele huis was vergeven van de lucht. Vervolgens kregen we een plastic zak om ons hoofd, zodat het lekker kon gaan broeien en werd daar een handdoek omheen gewikkeld. Zo moesten we maar liefst een halfuur rond blijven hobbelen, maar één ding mama deed dapper met ons mee. We hielden er geen blauwe of kroezerige koppen aan over en konden gelukkig gewoon op de foto bij de schoolfotograaf.

Het jachtseizoen is nu dan eindelijk toch tot een goed einde gekomen en we zijn er vrijwel zeker van dat we dat hele Franse feestvierende volkje hebben uitgemoord. Anders had ik dit u natuurlijk nooit durven vertellen en had een ieder die dit nu leest met grote bogen om ons heen gelopen. Dus dat was de reden, waarom u van mij de afgelopen tijd niet veel vernam. En oh ja, nog één ding, denk nu niet bij u zelf bah wat een viespeuken....want hoofdluizen zitten namelijk alleen maar graag op een schoon pienter hoofd. Heeft u ze nog nooit gehad? Dan moet u misschien toch eens bij uzelf te raden gaan en uw bosje haar wat vaker wassen. Want misschien bent u zelf een viespeuk!

Sterkte hoor! Wilt u nog goede raad? Wij weten er inmiddels alles van, groet Sam.