Op de terugweg van Medemblik naar de camping doen we nogmaals het prachtige dorpje Twisk aan. In een Theetuin gebruiken we een versnapering en daarna is het nog een klein stukje fietsen. Als we weer opstappen zie ik een berichtje van mijn neef. ‘Ik zie in de nieuwe plantingen hier en daar plekken zoals we aan de overkant hebben.’ Pfff…

We hebben elkaar al een tijdje niet gezien, maar hij belt of hij weer eens aan mag komen. ‘Natuurlijk!’ zeg ik. Al sta ik er eerlijk gezegd niet helemaal om te springen, want we hebben een paar vakken waar de groei niet zo lekker is. Die stel je liever niet ten toon. Aan de andere kant, best goed om te laten zien dat het hier ook niet vanzelf gaat.

Ik sta met mijn fiets voor het verkeerslicht. De seconden teller loopt gestaag terug, hapert even maar dan springt het lampje op groen. Ik sprint naar de overkant en begin aan mijn bocht om het Berenrestaurant. Plotseling moet ik uitwijken. Wat is dat nou? Staat er verdorie weer zo’n groene deelscooter half op het fietspad! Zijn ze nou helemaal krankjorum geworden!

Plotseling is er dan toch een einde gekomen aan het freeswerk van onze ouwe getrouwe loonwerker. Een maand of twee geleden heb ik de knoop doorgehakt. We gaan het voortaan zelf doen, ook bij ons op de tuin. Directe aanleiding was zijn defecte tweewieler waardoor ik mijn schema weer om moest gooien, maar het zat er al langer aan te komen.

Nog een dag, dan gaat hij op vakantie. Elk jaar in de zomer werkt hij een aantal weken bij ons. Plantjes poten. Eerst met zijn oudere broer mee, nu heeft hij op zijn beurt een jongere zus geïntroduceerd. ‘Wat ga je doen deze vakantie?’ Zijn ogen glimmen. ‘Een rondreis door IJsland!’ om er meteen op te laten volgen: ‘En u?’ Ik lach en zeg: ‘Wij gaan ook een rondreis maken. Door Noord-Holland.’ Netjes als hij is antwoordt hij direct met: ‘Nou, dat is toch prima? Het is de laatste jaren in Nederland ook vaak mooi weer in de zomer, dus…’ Jaja, denk ik, eerst zien...

‘Zullen we hier even gaan zitten?’ We zakken neer in twee luie stoelen. Ik zet mijn cappuccino op tafel. Er schuifelt een echtpaar langs dat een kijkje neemt in de blinkend blauwe auto. Zij wil zelfs de deur opendoen. ‘Mevrouw!’ klinkt het scherp, ‘Ik ben deze auto aan het afleveren! De showroom is dáár!’

Een bericht van mijn broer in de familieapp. ‘Groeten uit Konstanz, plakken er nog een week aan gezien de weersvooruitzichten…’ Daarbij een foto van de Bodensee met een azuurblauwe lucht en bergen op de achtergrond die bij nader inzien witte wolken blijken te zijn. Een zus reageert: ‘Ik zou er zeker nog een week aan plakken. Als de bloemen het toelaten.’ Met een knipoog, want zij kent haar broers.